Gender Pay Gap: τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου UM σε συνεργασία με το Alfemminile
All About U: Ας μιλήσουμε για τις γυναίκες σήμερα, μαζί με την UM
Το All About U είναι ένα έργο διεθνούς εμβέλειας, από τον οργανισμό UM (Universal McCann) που έφτασε τελικά στην Ιταλία. Το έργο πραγματεύεται τα ζητήματα της ένταξης, της διαφορετικότητας με στόχο την ευαισθητοποίηση και την έναρξη της συζήτησης για την κατάσταση των σύγχρονων γυναικών , κατανοητό ως εργαζόμενη, ως μητέρα και ως σύζυγος.
Στο επίκεντρο της συζήτησης για το έργο All About U θα υπάρχουν επομένως διαφορετικά θέματα σχετικά με τη γυναικεία φιγούρα. Ας ξεκινήσουμε σήμερα για να μιλήσουμε για την κατάσταση των γυναικών στην εργασία, τις δυσκολίες συμφιλίωσης της οικογένειας και της καριέρας και φυσικά, το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των φύλων.
Το πλαίσιο: γυναίκα και εργασία
Τον τελευταίο καιρό, το ζήτημα των γυναικών έγινε για άλλη μια φορά πολύ επίκαιρο στην πολιτική συζήτηση. Αυτή η ορατότητα για την οποία μιλάμε, δυστυχώς, πρέπει σχεδόν πάντα να εντοπίζεται σε ατυχή επεισόδια, όπως η βία, καθώς και σε εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα, τα οποία αναδεικνύουν χωρίς μισό μέτρο πόσες δυσκολίες, ακόμη και σήμερα, πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες με τη σειρά στον κόσμο της εργασίας, ένας κόσμος που πολύ συχνά ακόμα μιλάει, σκέφτεται και ζει «αρρενωπός». Η εργασία είναι ένας τομέας ευθραυστότητας. Οι σύγχρονες γυναίκες συχνά αναγκάζονται να κάνουν τεράστιες θυσίες στο όνομα και για λογαριασμό της οικογένειας, συχνά εξοστρακίζονται αν απλά ζητήσουν το τι τους αξίζει, γελούν αν δεν κριθούν αρκετά ελκυστικές. Φαίνεται αρκετά, αλλά υπάρχουν περισσότερα: οι γυναίκες, ωστόσο, πληρώνονται καθολικά και σιωπηρά λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους.
Το Gender Pay Gap είναι ένα καθολικό, εγκάρσιο, διεθνές φαινόμενο που υποβιβάζει τις γυναίκες σε κατάσταση κατωτερότητας και δεν είναι γνωστό πώς και γιατί, να λαμβάνουν χαμηλότερο μισθό για τον ίδιο ρόλο σε σύγκριση με έναν άντρα αντίστοιχο. Φαίνεται απίστευτο, αλλά αυτό συμβαίνει στη χώρα μας. Αλλά όχι μόνο αυτό: οι γυναίκες έρχονται να καλύψουν τις θέσεις τους λιγότερο εύκολα. Έχουν λιγότερες καριέρες, προάγονται λιγότερο. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι γυναίκες, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, είναι αυτές που έχασαν περισσότερο τη δουλειά τους, τελικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όπως σε κάθε άλλη περίσταση, είναι οι γυναίκες που (σχεδόν πάντα) πρέπει να θυσιάσουν τον εαυτό τους. Όταν υπάρχει μια οικογενειακή επιλογή να κάνει, όταν πρέπει να τα παρατήσουν για να επιτρέψουν στον σύντροφο ή τον σύζυγο που εφημερεύει να κάνει καριέρα. Γιατί το αντίθετο απλά δεν μπορεί να φανταστεί.
Τα στερεότυπα και οι συμπεριφορές που μπορούμε να ορίσουμε ως κλισέ είναι συχνά τόσο από τη μία πλευρά όσο και από την άλλη. Οι γυναίκες συχνά δεν αντιδρούν σε αυτήν την κατάσταση, πεπεισμένες ότι είναι έτσι, ότι πάει έτσι και πρέπει απαραίτητα να πάει έτσι. Ένα κοκτέιλ παραίτησης που δεν κρύβει υπερβολικά μια προγονική σχέση με επιείκεια, υπομονή και συνύπαρξη με στερεότυπα, τα οποία είναι πολύ οικεία, πολύ οικεία. Είναι αλήθεια ότι δεν πηγαίνουν όλοι έτσι: αλλά εκείνες που δεν τους αρέσουν θεωρούνται γυναίκες με μπάλες (ένα άλλο κακό κλισέ που καταδικάζει τις γυναίκες να πρέπει να ομολογηθούν με ένα ανδρικό χαρακτηριστικό όταν υπερέχουν) ή ήταν απλά τυχερές. Σίγουρα δεν είναι η αξία τους!
Αυτό που θα θέλαμε να διερευνήσουμε σήμερα είναι το πόσο πολύ υποφέρουν οι γυναίκες στο χώρο εργασίας. Θέλουμε να εξετάσουμε και να αναλύσουμε την κατάσταση και να καταλάβουμε εάν πίσω από τις γυναίκες που παθαίνουν παθητικά αυτή η κατάσταση υπάρχει έλλειψη επιλογής, λίγη επίγνωση και λίγη αυτοπεποίθηση, θέλουμε να καταλάβουμε πόσες από αυτές τις γυναίκες τα δέχονται όλα αυτά μόνο για μια ήσυχη ζωή ή επειδή ακόμα δεν ξέρουν ότι τώρα είναι η ώρα να πουν αρκετά είναι αρκετά.
Τις τελευταίες ημέρες η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν, επέστρεψε για να μιλήσει για την πύλη του καναπέ: «Είμαι η πρώτη γυναίκα που είναι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και έτσι περίμενα να μου φέρονται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στην Τουρκία, σαν Επιτροπή. πρόεδρο. για να βρω δικαιολογία και πρέπει να συμπεράνω ότι αυτό που συνέβη συνέβη επειδή είμαι γυναίκα ».
Οι διακρίσεις είναι σε όλα τα επίπεδα και δεν είναι καθαρά ιταλικό πράγμα.
Τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου UM
Οι πρώτες πληροφορίες της πρώτης μας έρευνας μιλούν για μια γυναίκα που είναι κατά μέσο όρο 43 ετών, κάτοικος Βορειοδυτικής. Το 68% των ερωτηθέντων μας εργάζονται με πλήρη απασχόληση και έχουν καλή εργασιακή εμπειρία (εργάζονται τουλάχιστον 18/20 χρόνια). Στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε πάρει συνεντεύξεις από γυναίκες που έχουν καθήκοντα γραφείου, αλλά και γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς. Είναι πιστοί εργαζόμενοι, το 74% έχει αλλάξει λίγες θέσεις, έχουν καλή γνώμη για τη δουλειά τους, ως εργαζόμενοι, πολύ υψηλότερο από αυτό που πιστεύουν ότι έχουν οι συνάδελφοί τους για αυτούς.
Μιλώντας για επαγγελματική ικανοποίηση, το 74% δηλώνει ότι έχει ένα μεσαίο-υψηλό επίπεδο ικανοποίησης. Μόνο το 8% δηλώνει ότι κάνει μια δουλειά που δεν της αρέσει πολύ.
Η ικανοποίηση, ωστόσο, δεν συμβαδίζει πάντα με τις αυξήσεις και την καριέρα, επειδή το 35% των ερωτηθέντων μας δηλώνουν ότι δεν είχαν ποτέ αυξήσεις ή προαγωγές στην επαγγελματική τους ζωή. Ο λόγος για αυτό μπορεί να βρεθεί στην έλλειψη αξιοκρατίας της εταιρείας στην οποία εργάζονται (45%), αλλά και στην αυτοαναγνώριση ότι είχε ελάχιστο θάρρος να ζητήσει (24%) και συνεπώς στην ήσυχη και χαμηλή ζωή η αυτοεκτίμηση συχνά γίνεται έτσι ώστε να είναι ικανοποιημένοι.
Όπως φανταζόμασταν, η ισορροπία της οικογενειακής εργασίας είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που πρέπει να ξεπεραστεί σε καθημερινή βάση (36%), αλλά και η επιβίωση σε πολύ ανταγωνιστικούς χώρους εργασίας, όπου ο σεβασμός από τους συναδέλφους δεν φαίνεται να θεωρείται δεδομένος (27%).
Το 78% των γυναικών που ερωτήθηκαν έχουν επίγνωση του μισθολογικού χάσματος μεταξύ των δύο φύλων. Μερικοί από αυτούς, το 30% προσπάθησαν να διορθώσουν, ζητώντας, αλλά λένε ότι δεν κατάφεραν να πάρουν τίποτα.
Αγωνίζονται για μεγαλύτερη αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες.
